با سلام و احترام به مردم شریف آذربایجان و تمامی وجدان‌های بیدار

امروز ۱۹ مهرماه، همزمان با روز «نه به اعدام»، لازم می‌دانم به اطلاع برسانم که پس از شش ماه پیگیری مداوم برای درمان درد شدید کمر — دردی که در دوران حبس در زندان اوین به آن دچار شدم — همچنان از حق درمان محروم مانده‌ام.
این آسیب جسمی در پی بمباران زندان اوین و بر اثر موج ناشی از موشک، زمانی که از تخت سوم به روی نیمکت چوبی کف اتاق پرتاب شدم، تشدید شد. شدت درد به حدی است که حتی ایستادن چند دقیقه‌ای برای شست‌وشو در حمام نیز برایم ممکن نیست.

پس از اعتراض‌ها و پیگیری‌های مکرر نسبت به شرایط درمانی خود و آقای مرتضی پروین، نهایتاً روز پنج‌شنبه ۱۷ مهر اعلام شد که روز شنبه برای اعزام به بیمارستان اقدام خواهد شد. صبح شنبه، ساعت ۷، ما را برای اعزام به افسر نگهبانی فراخواندند. با این حال، علی‌رغم اعلام قبلی مبنی بر اینکه حاضر نیستیم با لباس زندان به مراکز درمانی اعزام شویم و با توجه به اینکه مسئولیت هزینه و علت مشکلات درمانی ما بر عهده‌ی زندان است، از اعزام ما جلوگیری شد.
مسئولان زندان با بی‌تفاوتی کامل نسبت به وضعیت جسمی و رنجی که در همین زندان بر ما تحمیل شده، از انجام وظیفه‌ی خود سر باز زدند.

در کنار مشکلات ستون فقرات، از بیماری شدید آلرژی نیز رنج می‌برم که بر سیستم بینایی‌ام تأثیر گذاشته و موجب کاهش شدید دید شده است؛ به‌طوری که حتی توانایی خواندن زیرنویس تلویزیون یا نوشته‌های درشت را نیز از دست داده‌ام.

با وجود مراجعات متعدد برای درمان و تهیه‌ی عینک، تاکنون هیچ اقدام مؤثری صورت نگرفته است.

سیستم بهداری زندان اوین هیچ مسئولیتی در قبال سلامت زندانیان سیاسی نمی‌پذیرد و حتی داروهای ابتدایی و معمولی را نیز با محدودیت شدید در اختیار زندانیان قرار می‌دهد.

با انتشار این پیام، اعتراض شدید خود را نسبت به رفتار غیرانسانی مسئولان زندان اوین و مراجع مربوطه اعلام می‌کنم و خواستار رسیدگی فوری به شرایط طاقت‌فرسای زندانیان سیاسی هستم.

در روزی که مردم «نه به اعدام» می‌گویند، مسئولان زندان نیز «نه به درمان» را در پرونده‌ی خود ثبت کردند.

ودود اسدی – ۱۹ مهر ۱۴۰۴ – زندان اوین