روزی که زندان اوین را زدند، درست تایمی بود که همسرم وکیل (سید محمد رضا فقیهی) تماس گرفته بودند و مشغول صحبت با ایشان بودم که یکباره تماس قطع شد.

ناخودآگاه ترسی تمام وجودم را گرفت و گفتم زندان اوین را زدند و بعد متوجه شدیم اوین را زدند. بعد از مدتی همسرم مجدد تماس گرفتند و وقتی صدایش را شنیدم بی اختیار شروع کردم به گریه کردن. سید خدا اصلا نمیتوانست صحبت کند و اولین حرفش این بوده صبا و دنیا و محمدطاها خوبند؟ گفتم همه خوبند و تو چطوری؟ گفت من مهم نیستم خدا رو شکر که شما خوبید من نتوانستم از شدت ناراحتی با همسرم صحبت کنم و دختر بزرگم (صبا) تلفن را گرفت و داد میزد بابا تو رو خدا مواظب خودت باش میگفت بابا ما چیکار کنیم و….

این تلخی ها یک طرف ماجرا است تا اینکه سازمان زندان‌ها بعد از زدن اوین تصمیم گرفت زندانیان را به سایر زندان‌ها منتقل کند.تماس ها قطع شد و هیچ خبری از همسرم نداشتم و دلشوره و نگرانی وجود ما را فراگرفته بود. تا اینکه بعد از یک روز همسرم تماس کوتاهی گرفت و گفت نگران نباشید ما را شبانه مانند اسرای جنگی با پابند و دستبند به زندان تهران بزرگ منتقل کردند.که این انتقال در تایم بمباران تهران وحشتناک ترین کار ممکن بود و این انتقال از یک و نیم نیمه شب شروع تا اینکه صبح ساعت ۷ به تهران بزرگ می رسند

در تماسی که هر روز همسرم برقرار می کنند از وضع نامناسب بهداشت و تغذیه و کوچک بودن یخچال برای ۳۹ نفر در یک اتاق کوچک گله مند هستند و این فاجعه بار است. با این حال، همسرم به فکر دوستان و زندانیان دیگر هستند و مدام میگوید اگر دوستان قصد دارند کاری انجام دهند به ایشان بگو برای من نه برای همه ی زندانیان کاری کنند.

اینها و تمام دردها و رنج هایی که زندانیان سیاسی و آنها که به دلیل ابراز عقیده در زندان ها هستند بخش کوچکی از آن مجازاتی است که حق آنها و ‌ خانواده آنها نیست و شرایط بد زندان تهران بزرگ وضعیت را بسیار سختر و طاقت‌فرسا کرده است و نگرانی از وضعیت سلامت عزیزانمان را بیشتر کرده است.

به امید روزی که تمام بیگناهان از بند اسارت آزاد شوند …

👤 برگرفته از حساب ایکس سینا یوسفی فعال حقوق بشر