«مرا پدر بنامید» که از سوی رضا پهلوی بیان‌شده، اوج ذهنیت ارتجاعی و آغشته به استبداد در لایه‌های فکری جریان سلطنت‌طلب را نشان می‌دهد. درواقع، این ادبیات تبلور نوعی نگاه بالا‌به‌پایین به مردم است که ملت را کودکانی ناتوان می‌بیند که نیاز به «پدرسالار»ی دارند تا سرنوشت آنان را رقم بزند.

این طرز تفکر ادامه‌دهنده همان روحیه‌ای‌ست که محمدرضا پهلوی، پدر رضا پهلوی، در واپسین سال‌های حکومتش داشت. او نیز خود را «پدر ملت» می‌نامید. لقبی که در رژیم‌های اقتدارگرا برای توجیه کنترل تمام‌عیار بر مردم، سرکوب صدای مخالف، و انکار بلوغ سیاسی جامعه به‌کار می‌رود. اوج این توهم، در پیام‌های پایانی شاه پیش از فرارش از ایران نیز مشهود بود، آنجا که تلاش می‌کرد با زبان عاطفی و پدرانه، از مسئولیت فجایع دورانش شانه خالی کند.

رضا پهلوی با تکرار چنین گفتاری، نشان می‌دهد که اگرچه ظاهر گفتمانش امروزی و دموکراسی‌خواهانه به نظر می‌رسد، اما در بطن آن، همان ذهنیت قدرت‌طلب و سلطنتی نهفته است که نمی‌تواند ملت را به‌عنوان شهروندان آگاه و صاحب حق ببیند، بلکه همچنان بر یک رابطه قیم‌مآبانه تأکید دارد.