👤 رئوف حکمت دوست

با نزدیک شدن دور دوم درگیری‌های ایران و اسرائیل، گزارش‌ها و تحلیل‌های منتشرشده از منابع داخلی و خارجی حاکی از آن است که این مرحله از جنگ نه‌تنها شدیدتر، بلکه دامنه‌دارتر از دور اول خواهد بود. گفته می‌شود که اسرائیل در این مرحله، حذف فیزیکی چهره‌های کلیدی و سیاسی رژیم ایران را نیز در دستور کار قرار داده است.

در این میان، نام مسعود پزشکیان، رئیس‌جمهور ایران، به عنوان یکی از اهداف بالقوه مطرح شده است. پزشکیان که برخاسته از دل آزربایجان است و برخلاف روسای جمهور قبلی، نزدیکی بیشتری با مردم تورک و دغدغه‌های آزربایجان دارد، برای برخی لایه‌های جامعه به نماد امید تبدیل شده است. اما واقعیت این است که این امیدواری نباید چشم‌ها را بر آسیب‌پذیری شدید او ببندد.

پزشکیان نه تیم سیاسی قدرتمندی دارد، نه پشتوانه‌ای امنیتی که بتواند در بحران‌های احتمالی از او محافظت کند. حذف احتمالی او، که در صورت حمله مجدد اسرائیل بسیار محتمل است، می‌تواند موجی از یأس را در میان بخشی از جامعه تورک ایران ایجاد کند.

اما ملت آزربایجان نباید آینده خود را به وجود یا نبود یک شخص گره بزند. حرکت ملی آزربایجان باید بر پایه قدرت درونی، انسجام مردمی و اهداف ملی خود حرکت کند، نه بر مبنای سیاستمدارانی که از درون ساختار پوسیده جمهوری اسلامی سر برآورده‌اند. تکیه بر پزشکیان، اگرچه ممکن است در ظاهر تاکتیکی هوشمندانه باشد، در بلندمدت می‌تواند به وابستگی خطرناکی منجر شود؛ وابستگی‌ای که با یک ترور یا حذف سیاسی، همه معادلات را برهم می‌زند.

آزربایجان باید بداند که آینده‌اش نه در تهران، بلکه در دستان خودش رقم خواهد خورد. نه پزشکیان و نه هیچ مهره حکومتی دیگر، نمی‌تواند جایگزین اراده ملتی باشد که بیدار شده است.