سایت بهداشت محیط ایران در مقاله ای به پرهزینه بودن دفن زباله های هسته ای و نامشخص بودن مکان های دفن زباله های هسته ای ایران پرداخته است. تا به اکنون مقام های مسئول جمهوری اسلامی ایران و نهادهای رسمی در خصوص مکان های دفن زباله های هسته ای ایران اظهار نظر رسمی ننموده اند و بررسی های نهادهای ذیربط در سازمان ملل نیز با توجه به عدم همکاری ایران راه به جایی نبرده است.
بنا به خبر منتشره در خبرگزاری مهر در سال قبل مقدمات احداث سایت دفن زباله های خطرناک برداشته شده است. بنا به این خبر منتشر پرویز آراسته معاون نظارت و پایش اداره کل حفاظت محیط زیست آذربایجان غربی چنین بیان نموده بود:
“معاون نظارت و پایش اداره کل حفاظت محیط زیست آذربایجان غربی گفت: برای اولین بار از سایت دفن زباله های خطرناک و ویژه در استان احداث می شود. به گزارش خبرنگار مهر، پرویز آراسته بعد از ظهر سه شنبه جلسه کارگروه مدیریت پسماند چالدران با انتقاد از تجمع زباله های ویژه در بین زباله های عادی اظهارداشت: این سایت در شهرستان اورمیه با صرف اعتبار بالغ بر یک میلیارد ریال با رویکرد ارتقای سطح سلامت مردم احداث می شود.”
اما مکان احداث این سایت های دفن زباله های خطرناک کجاست؟ بنا به اخبار رسمی منتشر این سایت ها در بیست و سه روستا در اطراف شهر اورمیه احداث گردیده است.
بنا به نظر کارشناسان، در میان مواد باقی‌مانده در یک چرخه هسته‌ای اورانیوم مصرف شده از همه مهم‌تر است. یک رآکتور هسته‌ای بزرگ هر سال در حدود سه متر مکعب (۲۵ تا ۳۰ تن) اورانیوم مصرف شده تولید می‌کند. این مواد مصرف شده از مقداری اورانیوم و همچنین مقداری پلوتونیوم و کوریوم تشکیل شده‌است و به طور کلی حدود ۳٪ از آن از مواد باقی‌مانده از شکافت تشکیل شده. اکتینیدها (اورانیوم، پلونیوم، و کریوم) موجود در این ترکیب موجب به وجود آمدن تششعات بلند مدت و کوتاه مدت رادیواکتیویته می‌شوند. در واقع زباله‌های هسته‌ای حتی اگر اکتینیدهای آنها را جداکنیم، حداقل برای مدت ۳۰۰ سال فعالیت رادیواکتیوی دارند البته مدت تششعات در صورتی که اکتینیدها وجود داشته باشند به هزاران سال می‌رسد.