👤 ابراهیم رشیدی

در این چند روز، برخی از فارسگرایان حاکمیتی و غیر حاکمیتی آن قدر که بر علیه پزشکیان و آذربایجان نوشته‌اند بر علیه اسرائیل و نتانیاهو ننوشته‌اند و این یکی از دلایل تولد و بزرگ شدن غده‌هایی مانند اسرائیل در خاورمیانه است.

اورهان پاموک رمان محشری با عنوان «وبا گئجه‌لری» دارد که در آن بیماری وبا از چین و هندوستان به یکی از جزایر امپراطوری عثمانی با جمعیت مسلمان و ارتدوکس می‌رسد. هیچ یک از طرفین مسلمان و ارتدوکس توجه خود را برای ریشه‌کنی وبا معطوف نکرده، بلکه فکر می‌کنند که وبا دیر یا زود رفتنی است ولی آنها و رقابت همیشگی آنها بر سر جزیره باقی خواهد ماند؛ پس تا می‌توانند از فرصت وبا استفاده کرده، رقیب را بیشتر به دردسر بیاندازند.

فارسها خصوصا در دوره رژیم پیشین ایران به اسرائیل به عنوان فرصتی برای ضربه زدن به عربها نگاه می‌کردند و شاید عربها نیز امروز به این وبا به چشم فرصت نگاه می‌کنند تا به فارسها ضربه بزنند و فارسها از این ابزار برای ضربه زدن به ترکها دریغ نمی‌کنند و اگر اشتباه نکرده باشم چندی پیش علیرضا نوری‌زاده گفته بود که ملت ایران دشمنی به نام اسراییل ندارد و ترکها دشمن ما هستند.

در بحران داعش نیز دیدیم که گروه‌های سوری، کردی، ترکی، ایرانی، روسی و آمریکایی همگی براین باور بودند که داعش دیر یا زود خواهد رفت و این آنها هستند که خواهند ماند و باید از فرصت داعش آورده برای تصاحب خاک بیشتر و مستحکم کردن موقعیتشان استفاده کنند و حالا همانهایی که به اسرائیل هورا می‌کشیدند به پزشکیان و آذربایجان حمله می‌کنند تا یک رقیب جدی را از میدان بیرون کنند.

شاید کردها هم بخواهند این وبا به جان هر سه گروه فارس و ترک و عرب بیافتد و امکان تولد آنها فراهم گردد و حالا خبر می‌رسد که درگیری شدیدی بین ایل هرکی و دولت اقلیم کردستان عراق بوجود آمده و برخی احتمال می‌دهند که ایران محرک این درگیری‌هاست تا به تلافی همراهی کردهای بارزانی با اسرائیل، گروه دیگری را به جانش بیاندازد.

محمدعلی فروغی؛ سفیر کبیر ایران در ترکیه، در بخشی از نامه محرمانه خود به علیقلی مسعود انصاری؛ وزیر امور خارجه ایران به تاریخ دوم آذر ۱۳۰۶ می‌نویسد که دولت ترکیه فهمیده است که ما یک منطقه حائل کردنشین بین ایران و ترکیه ایجاد می‌کنیم. فروغی در ادامه بعد از کلی بحث درباره آینده روابط ایران و ترکیه و تاکید بر استفاده از کردها بر علیه ترکیه، احتمال می‌دهد که ممکن است در آینده «بلکه همان کردهایی که ما امروز اسباب کار خود می‌دانیم، آلت مقاصد آنها خواهند شد»