مقاله‌ای با عنوان «غفلت ساختاری ایران از بحران‌های محیط‌زیستی و پیامدهای سیاسی آن» توسط بابک چلبیانلی در International Policy Digest منتشر شده است .

در این مقاله، نویسنده هشدار می‌دهد که عدم رسیدگی جدی به مشکلاتی مانند خشک‌ شدن دریاچه اورمیه، آلودگی رود آراز و آثار مخرب معادن باعث فروپاشی کشاورزی محلی، مهاجرت گسترده و نارضایتی شدید خواهد شد؛ نارضایتی‌ای که تنها محدود به بحران زیست‌محیطی نیست، بلکه تبعات عمیق سیاسی نیز خواهد داشت .

چلبیانلی با اشاره به تفاهم‌نامه ۲۰۲۳ ایران و ارمنستان در حوزه محیط‌زیست تأکید می‌کند که پیشرفت عملی چشمگیری رخ نداده و خواستار رویکردی چندجانبه شامل نهادهایی مانند UNEP، WHO و شورای حقوق بشر سازمان ملل شده است .

او همچنین بر لزوم اصلاح ساختارهای داخلی ایران تأکید دارد؛ اصلاحاتی که در آن‌ها مدیریت محیط‌زیستی باید غیرمتمرکز شده و جامعه مدنی، به‌ویژه در استان‌های آذربایجان، مشارکتی واقعی در تصمیم‌گیری داشته باشد .

نویسنده معتقد است نادیده‌گرفتن این بحران‌ها نه‌تنها به کاهش امنیت غذایی، آب و تنوع زیستی منجر می‌شود، بلکه با تشدید شکاف‌های قومی در ایران مواجه خواهد شد. او هشدار می‌دهد که اگر دولت تهران خواهان حفظ ثبات کشور است، نمی‌تواند مشکلات زیست‌محیطی و سیاسی مناطق حاشیه‌ای را نادیده بگیرد .

برای مطالعه مقاله اینجا کلیک کنید